Η Εικόνα ενός ανθρώπου που μαχαιρώνεται

Η Στιγμή που τραβιέται το μαχαίρι προς τα πίσω αφου πρώτα χωθηκε ολόκληρο
Αυτό το βλέμμα της συνείδησης της μαχαιριάς αποκτήσαμε
Θανατική Αποδοχή
Όλους σχεδόν τους φυλακίσανε, τους φυλακίσανε με αόρατα σύρματα
Τους φυλακίσανε στο κουφάρι της τρέλας
Τους κεντήσανε τα ξεσκισμένα φορέματα της νύφης και του γαμπρού
Τους πετάξανε στις σπηλιές της θλίψης
Είναι η εποχή που μπορείς να είσαι ο ελάχιστος εαυτός σου
Να απαντάς σε χαιρετισμούς από νεκρόλακους
Οι καρκινικές κύστες της ιστορίας άρχισαν να σκάνε μια-μια
Τόσα χρόνια έρευνας και πραγμάτωσης πάνω στην διαστροφή
Ξαμολύθηκαν τα τέρατα της λεηλασίας ψυχών
Εμείς, αυτοί οι Εμείς, σαστίζουν
Μην κλαις, μην κλαις, πως περίμενες να φτάσεις εκεί που θες
Δεν γίνεται πάντα να φτάνεις εκεί που αξίζεις
Δεν κολυμπάς στον αέρα
Στη θάλασσα είσαι
Στην προσπάθεια θα μετρηθώ, όχι στο αποτέλεσμα
Έχει μια καθαρότητα των πληγών σου αυτή η εποχή
Έχει μια αισχρή γύμνια των μαστιγωμένων σωμάτων
Ο καθένας προσπερνά την ιστορία σαν αποτρόπαιο θέαμα νεκρού
Θα σταθούνε όμως κάποιοι, έχω εμπιστοσύνη
κάποιοι θα πεθάνουν με το μαχαίρι της ζωής στα δόντια.